7 Δεκ 2014

Ο Ρωμανός, η Δικαιοσύνη και οι υπερήφανοι γονείς του.


Εάν ο ιδεαλιστής νέος έκανε απεργία πείνας αμέσως μετά αφού ο Κορκονέας είχε καταδικαστεί σε ισόβια θα ήταν μια πράξη φαιδρή και άνευ ουσίας γιατί η δικαιοσύνη θα κάλυπτε την εμπάθεια και την οργή του και κανένας δεν θα τον έπαιρνε στα σοβαρά.
Αν λήστευε την τράπεζα και δεν τον έπιαναν, νομοτελειακά σε κάποια επόμενη ενέργεια της επαναστατικής του δράσης θα σκότωνε και κάμποσους αστυνομικούς με Καλάσνικοφ και μερικούς ανύποπτους Αξαρλιάν.
Αφού απέτυχε να ξεφύγει μετά την ληστεία τράπεζας και αντικρύζοντας το πόσο βαρυά είναι της φυλακής τα σίδερα και πως ολα πια έχουν ξεφύγει απο το χαζοχαρούμενο περιβάλλον που ζούσε σε συνεργατικά αναρχικά καφενεία (1€ ο καφές σε πακέτο για έξω) θέλει να εκβιάσει το σύστημα (το οποίο σιχαίνεται) να τον αποδεχτεί , αλλά χωρίς να αποκυρήξει τις πράξεις του και μάλιστα να απειλεί με "ανάσες ελευθερίας" το οποίο σημαίνει πως τωρα που πληρώνει τον λογαριασμό καταλαβαίνει πως εκεί έξω στο "σύστημα" είχε κάποια ελευθερία την οποία διαχειρίστηκε λανθασμένα και υποκριτικά.
Πολύ παιδικά και ανώριμα, αλλά συγχρόνως και πολύ επικίνδυνα ολα αυτά.
Κανονικά η υπόθεση θα έπρεπε να μετατραπεί σε "παραμέληση ανηλίκου" με κατηγορούμενους τούς υπερήφανους γονείς, αλλά παραγράφηκε λόγω της παρέλευσης κάποιου χρόνου απο την στιγμή που έχασαν τον έλεγχο (του εαυτού τους και ακολούθως του παιδιού τους) και της (υποτιθέμενης) ενηλικίωσης του δράστη.
Εχει όντως πολλά νομικά κενά το σύστημα.